Meloşum

Annem’i kokusunu, sesinini, o güzel yüzünü görmeyeli aşağı yukarı… sanki bir asır geçti.
Niye mi!!! o kadar zaman birlikte yaşayıp sonra birden gitmesi sanki hiçbir şey yaşanmamış gibi her şeysin bulanıklaşması, hatırladıkça yaşarken önemsiz diye düşündüklerini ne kadar kıymetli birer anı olmakta imiş…

Hep yanımda hep benimle olacak hep omzuna gidip kafamı koyacağımı sarılacağımı sanıyorum Hayatın bildiğim fakat hala zaman zaman kabul edemediğim ayrılıkları bir yanımı eksik bıraktı.Hem de bayağı eksik….ve hiçbir şey yer dolduramıyor.
Yaşanıyor,gülünüyor,eğleniliyor fakat hep içim de bir yer de bir sızı sanırım sıra bana geldiğinde bitiverecek,kavuşmak umuduyla,,,

Elimden gelse ya da bir şans daha verseler sadece tek dilek ve yerine gelecek deseler ne isterdim biliyorum Annemin yanımda olmasını….

İlk rahatsızlandığında çok dua ettim. Allahım bizi ayırma ne olur bana verdiğin yaşama süremi annemle paylaşmam izin ver gitmesin diye ve oldu gitmedi yanımızda kaldı diye seviniyordum.
Çok kısa sürdü nasıl olduğunu anlamadan acele bir şekilde gitti…

Bir yere gittiğimiz de, bir yemek yediğimiz de veya alış veriş bile yaparken kendine has alışkanlıkları hemen aklıma geliyor ve yüreğim acıyor bizimle beraber olsaydı diye

Bize hep anne olun benim değerimi anlarsın derdi inan Annecim anne oldum ama bir şey değişmedi senin değerin için senin o güzel resimlerindeki yüzüne bakmak sen ben bakarken gülmesen de yetiyor..

Anneyim artık yol göstericim olmasa da yanımda, yüreğime işleyen yaptıklarınla, öğrendiklerimle kızımı büyütmeye çalışıyorum. Sizler, onlar gibi….